寒熱蔬食表

ตารางความร้อนเย็นของผัก พวกผักต่างๆและอาหารที่กินส่วนใหญ่เป็นของเย็นและคนป่วยส่วนมากก็มักจะเบื่อ อาหาร บางทีเมื่อเขาอยากกินและขอคนในครอบครัวกินอาหารที่เป็นของเย็น คุณที่เป็นคนในครอบครัวจะให้เขากินหรือไม่ เช่น หัวไชเท้าหรือเห็ดเข็มทอง ดังนั้นปัญหาจึงเกิดขึ้น เมื่อถามคนที่มาสัมนาว่ามีใครไม่ให้กินบ้าง คนจำนวนครึ่งห้องก็ยกมือ
ถ้าคนที่บอกว่าไม่ให้ก็เท่ากับว่า บอกให้เขาบำเพ็ญตนเหมือนอดอาหารในป่า จริงๆก็ดีแล้วถ้าคนป่วยอยากจะกินอาหารแต่พวกคุณไม่ให้เขากิน แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อ ดังนั้นแนวคิดนี้จึงผิดเมื่อเขาอยากกินอะไรต้องให้เขากิน แต่คุณต้องไปปรับเปลี่ยนที่วิธีการทำ เช่น หัวไชเท้าที่มีฤทธิ์เย็นมากก็ควรต้มให้นานหน่อยและเอายาจีนหรือของที่มี ฤทธิ์ร้อนต้มรวมไปด้วย ซึ่งนอกจากจะได้รสชาติที่ดีขึ้นแล้วยังทำให้ฤทธิ์ของอาหารเป็นร้อนอีกด้วย
ดังนั้นไม่ใช่จะขึ้นอยู่กับว่าทำอาหารอะไร แต่ต้องต้องดูที่วีธีการทำด้วยว่าทำอย่างไร เพราะวัตถุดิบทุกอย่างกินได้ เช่น อาจารย์เชียวที่อยู่บ้านผมร่างกายเขาเย็นมากเวลาเขาทำอาหารทาน เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและรู้สึกสบาย แต่สำหรับผมแล้วผมทานไม่ไหว ถึงผมจะชอบกินเห็ดเข็มทองในอาหารจานนี้ก็ตาม เพราะวิธีปรุงของเขา คือเขาใส่ซีอิ้ว น้ำตาล และพริกอินเดีย เป็นพริกที่เผ็ดกว่าพริกธรรมดาหลายเท่าและขิงแผ่นอีกหลายชิ้น เมื่อต้มออกมาก็ได้รสชาติที่ครบทุกรสแต่หลังจากที่กินไปแล้ว ควันก็ออกจาก หู ตา จมูก และก็สามารถพ่นไฟจากปากได้เลย และเหงื่อก็ออกจนชุ่มไปทั้งตัว สรุปว่าอาหารจานนี้ที่มีเห็ดเข็มทอง(เป็นฤทธิ์เย็น)เป็นวัตถุดิบ กลับให้พลังงานความร้อนมากกว่าน้ำขิงอีกดังนั้นผมจึงรู้ว่า อาหารที่มีฤทธิ์เย็นสามารถทำให้อร่อยและมีฤทธิ์ร้อนมากกว่าน้ำขิงเสียอีก
อาหารทุกอย่างต้องมีวิธีและเทคนิคที่ทำให้เป็นอาหารที่ดีต่อร่างกายได้โดย เพิ่มของที่มีฤทธิ์ร้อนเข้าไป เช่น ขิง พริก เครื่องเทศต่างๆ สุดท้ายคนป่วยก็ได้กินของที่อยากกินได้และอร่อยด้วย ดังนั้นหากคนป่วยอยากกินอะไรก็ควรให้เขากิน อันนี้ถือเป็นจุดที่ดีที่สุดของเอวี๋ยนสือเตี่ยน ต้องอาศัยคนเป็นหลัก อาศัยโรคเป็นครู ถ้าลูกศิษย์บอกกับอาจารย์ว่าอันนี้กินไม่ได้ อันนั้นก็กินไม่ได้ แล้วเขาจะกินอะไรได้ ชีวิตของเขาจะอยู่ต่ออย่างไร
คนจำนวนครึ่งห้องที่ยกมือว่าห้ามไม่ให้กินก็รู้สึกว่าจะแรงเกินไป นั่นไม่ใช่หัวใจของเอวี๋ยนสือเตี่ยน ดังนั้นเราต้องแก้ที่วิธีการปรุงอาหารซึ่งสำคัญมาก ในใจผมต้องเปรียบเทียบว่าระหว่างน้ำขิงกับอาหารอันไหนสำคัญกว่า...
อาหารสำคัญกว่า เพราะอาหารมีความอร่อยและคนป่วยก็ชอบกว่า เมื่อได้กินก็จะได้ประโยชน์ด้วย เมื่อร่างกายคุณขาดพลังงานความร้อน น้ำขิงก็ช่วยได้
ในความคิดผมการเพิ่มพลังด้วยยาไม่ดีเท่าการเพิ่มพลังด้วยอาหาร แน่นอนว่าน้ำขิงไม่ใช่ยาแต่คืออาหารส่วนหนึ่ง
ดังนั้นการเพิ่มพลังจากยาไม่ดีเท่าการเพิ่มพลังจากอาหาร และการเพิ่มพลังจากอาหารก็ไม่ดีเท่าการเพิ่มพลังจากการออกกำลังกาย เรายอมที่จะไม่กินข้าวมื้อหนึ่งแต่เราไม่ควรที่จะไม่ออกกำลังกาย
ผมพูดอย่างนี้มีคนทำได้มั้ย พวกคุณยอมที่จะไม่ออกกำลังกายทุกวัน แต่ทุกวันต้องกินข้าว!
寒熱蔬食表 大部分的食材都是偏涼的 大部分患者 尤其是重病患者 胃口都不好 有時候心情一來的時候 想吃什麼時 就會提出要求 那如果一提出來都是寒涼的 那要不要給他們吃? 比如說像 白蘿菠 金針菇 這一類的 那要不要給他吃? 這個問題就來了 一半一半 還有一些人說不能給他吃
不能給他吃 就是叫他修苦行囉 這個也不能吃 那個也不能吃 病人好難得提出想吃 但你又不給他吃 叫他如何是好 所以不能這樣子 ! 他要吃什麼 就要煮什麼給他吃 但你可以變化 比如白蘿菠 很涼對不對 你就熬久一點吧 但你可以加十全大補去熬 熬出來那個味道很好阿 對不對? 然後可以加薑 熬出來它藥性就變了阿 了解我的意思嗎 ? 所以老實講 就是看你們怎麼煮! 而不是說要選什麼食材 這個是不對的 ! 什麼食材都可以吃 但要懂得怎麼烹飪! 比如說 我常常會舉例的是 我家那個蕭老師 他自己身體很寒 那他煮出來的 一定要自己身體覺得溫暖舒服 只要他溫暖舒服 我一定會受不了 那我最喜歡吃的就是他煮的金針菇 金針菇是熱的還是寒的? 寒的喔 我跟各位講 那怎麼煮呢 他就加 醬油 加一點甜的 糖之類的 然後再加魔鬼椒 薑幾片 然後煮出來 哇 酸的也有 甜的也有 鹹的也有 辣的也有 五位雜塵 那吃起來怎麼感覺呢? 七孔冒煙! 口中噴火! 全身冒汗! 那個威力大過我們的濃薑湯!
我才知道原來食物 寒的可以煮到 好吃 然後又比薑湯還要猛 所以應用之妙 原來存乎一心阿 所以要善用你們烹飪的技術 然後調和各種溫熱性調味料 然後煮到患者不但覺得吃的下 而且還要感覺好吃 所以患者只要患者提出什麼 都要隨順眾生 不能有個人意見! 這個才是學原始點阿 要以人為本 以病為師阿! 老師說要吃什麼 徒弟回 老師這個不能吃 這個也不可以吃 那這樣你叫他如何是好 他以後的日子怎麼過? 所以你們剛剛舉手說反對 那個太嚴苛了! 都不是原始點的精神! 所以要改! 所以烹調重不重要? 很重要! 那如果我內心來比較 薑湯重要 還是食物重要 你們說呢 你們說對了 在我內心更重要的是食物 因為食物你們可以煮到很好吃 讓患者胃口大開 接受了就沒問題 然後又能吃到很健康 你是可以做到這一點的 所以在你急需熱源的時候 當然薑可以補充你熱能的不足 但在我看法 藥補不如食補! 當然薑不是藥 他也是食材的一種 但煮出來 我們只是要吸取他的溫熱性 那我們何不如從飲食上 因為每天一定要吃食物 所以熱源的來源 最主要還是來自食物!
所以藥補不如食補 那食補不如 動補 寧可一天不要吃飯 也不能不運動! 我這樣講你們有做到嗎 ? 你們是寧可天天不運動 但每天一定要吃飯! 對吧